Ankara'nın Beypazarı ilçesinde canlı 79 yaşındaki İsmail Yanık, 59 yıldır dokuma tezgahının başında yöreye başmaklık bürgü dokuma geleneğini sürdürüyor. 20 yaşlarında dizge bellemek düşüncesince Çamlıdere'den Beypazarı ilçesine mevrut Yanık, tahminî 100 kilometrelik yolu yayan geldi. Meslek bellemek düşüncesince ustasının atölyesinde canlı Yanık, kendine Beypazarı'nda ortak dirim kurdu.
Sabahın önceki ışıklarıyla atölyesinin yöntemini markajcı Yanık, anadan görme yöntemlerle öğrendiği mesleğini sıhhatsiz asırdan ortak tomar süredir ayrımsız yöntemle sürdürüyor. 79 yaşlarında bulunmasına karşın gençlere taş çıkaran ortak titizce işini karşılayıcı Yanık, ilçede ilkin hanımefendilerin bürünmek düşüncesince kullandığı bürgülerin bugün göstermelik gayeli arzu gördüğünü kaydetti.
İpek ve hav iplerden ahşap tezgahlarda ördüğü bürgüleri adeta din ilmik fail İsmail amca, ilerleyici yaşına karşın mesleğine bulunan sevgisini göz boncuğu kaybetmedi. Bürgü dokumacılığı mesleğini keyiflendirmek düşüncesince senelerdir arak döken İsmail Yanık'ın en iri endişesi mesleğin kendisinden sonraları bulunmayan olacağı. Ahşap tezgahının başında pedallara basarak oluşturduğu dizemli sesler ortada şiirler yazan İsmail Yanık, seneler ortamında yazdığı şiirlerini de ortak kitapta topladı.
"O vakitler 7'den 70'e iç donu giyerlerdi onun tamamlayıcısı yerine da bürgü örterlerdi"
Bürgü dokumacılığı öyküsünü paylaşan Yanık, "1962 senesinde Çamlıdere'den geldim. Bir konuşma öğreneyim diye. Karşıma bu çıktı. O devir marangozluk vardı benim aklımda. Ustam bana burada çalış, burada yat dedi. Öyle diyince marangoza gitmeme lüzum kalmadı. Çünkü marangoz şeb ezanı dükkanını kapatacak evine gidecek, ego nereye gideceğim? Onun düşüncesince burayı yeğleme ettim. Böylece 1962 senesinde Beypazarı'nda işe başlamış oldum. Beypazarı'nda da bayanlar elbise hususunda baş döndürücü iş verilmiş, elleme ortak dizayn bulmuşlar. O vakitler 7'den 70'e iç donu giyerlerdi onun tamamlayıcısı yerine da bürgü örterlerdi. Biz de o bürgüyü dokuyorduk" dedi
"10 tezgah yetiştiremezdik tamamımız çalışırdık satılırdı lakin muahharen satılmaz oldu"
Kıyafetler değiştikçe giderek anadan görme kıyafetlerin azaldığını tamlayan Yanık, “Şimdi bulunmayan kabil ortak şey. O devir 10 denli tezgah vardı Beypazarı'nda. Biz hoppadak bürgü yapardık. Buna eş bürgüsü deniliyordu. Kızlar çeyizlerine koyarlardı, eş olunca da kullanırlardı. 10 tezgah yetiştiremezdik tamamımız çalışırdık satılırdı lakin muahharen satılmaz oldu. Kıyafet değiştikçe alıcı azaldı sonraları kopacak bir duruma gelmişti. O vakte denli Beypazarı'nda ortak gezim başladı. Bu turizmde tığ ne yapabiliriz sanarak düşündük. Evde kullanılacak bulunan masa örtüsü, darağacı örtüsü yaparak çalışalım dedik ve o halde çalışmaya başladık. O sayede baştan canlanmış oldu. Şimdi turizmin sebebiyle tığ üş iptidai kuruş kazanıyoruz. Ama Beypazarı'ndaki hatun giysisinin tamamlayan bununla birlikte ehemmiyetli ortak parçasını yapmaktan ego baş döndürücü mutluyum” ifadelerini kullandı.
Bu kültürün tamamı dünyaya tanıtılması icap ettiğini tamlayan Yanık, “Şimdilerde bu işi yapıyoruz lakin buraya Avrupa'dan ve ya en azında İstanbul'dan turistlerin gelmesi lazım. Turizmin önceki başladığı senelerde heveslilerdi, meraklılardı İstanbul'dan geliyorlardı. Turizme iştahlı bulunan şahısların yetkililer çeşidinden eğitilmesi gerekiyor. Bence Beypazarı'nda hala ortak edep bilimi bilimi verilebilir. Bir mağaza toplantısında gezim nedir, gezmen bizlerden ne bekler, turiste muhakkak davranmamız lazım. Bunlar öğretilmiyor, bu hususta üzgünüm" dedi.
"Mesleğin sonuç halkası iktisap etmek istemiyorum, yaşım 79 lakin hala umudum var"
Beypazarı'nın yegâne dernekevi dokumacısı bulunan Yanık, “Ben bu dizge sona erecek sanarak baş döndürücü üzülüyorum. Mesleğin sonuç halkası iktisap etmek istemiyorum. Yaşım 79 lakin hala umudum var. İnsanlar ölümlü, ölmemek kabil ortak şansım da bulunmayan beklentim de bulunmayan lakin dizge ölmesin” dedi.
Mesleği bellemek düşüncesince kimsenin iştahlı olmadığını kail Yanık, “Yanıma bu mesleği bellemek düşüncesince mevrut kimesne olmadı. Zaten vaktiyle yamaklık çağında eli uz çırağa öğretirdi lakin çırağın ortak sevap beklentisi olmazdı. Sadece dizge bellemek düşüncesince gelirdi. Ben de anca geldim zaten. Çamlıdere'den kalkıp, yürüye yürüye geldim ego buraya. Şu dağları aşa aşa geldim, elleme ki de gelmişim. Ben göz boncuğu yerde sıfır ortak bornoz yapıyorum burada. Pamuktan ve elle yapıyorum. Şu an elle karşılayıcı göz boncuğu toprak yok. Yurtdışına tırlarla bornoz gidiyor lakin araba yapımı. Malzemesi seçilmiş değil, bayağı ortak malzeme. Ben herhangi ortak malzemeyi kullanmam. Önceden hav ipliğini Bursa'dan alırdım. 30 yıl falanca ha Bursa'dan bulamıyorum o ipliği. Artık bireşimli ipliklere döndüler, ego banko dükkanıma o iplikleri sokmam. Daha ilkin göz boncuğu kullanmadım zira ego dernekevi dokuma yapıyorum. Mutluyum seviyorum işimi. Beni festivalde çarşı merkezine indirmişlerdi. O kalabalıkta beni çalışırken izliyorlardı. Birisi istifham sordu, 'hep çalışıyorsun göz boncuğu yorulmuyor musun' diye, o an aklıma otantik ortak karşılık geldi, 'yavrum ego yorulmayı unuttum' dedim. Buraya yazdım, 'yüz güldürmeyen mülk satmıyoruz' diye. Dükkanı açar açmaz bu yazıyı yazdım ben. Bu insanlığa başmaklık ortak sözdür. Bu inanç lafı kabil ortak şey. Ben hala mutluyum" sanarak konuştu.
Aynı sürede türkü de yazan Yanık, “Şiir yazıyordum, uydurma yazıyordum en böylelikle ortak eser çıkarttım. Çok vaktim olmuyor lakin yersiz otururken aklıma gelenleri yazmışım zamanında. Ama kitapla ilgilenecek zamanım yoktu. Bilgisayardan da anlamıyorum. Çocuklara yazdırıyordum güç oluyordu" ifadelerini kullandı.
Hülya Keklik - Cem Geçim